کشتی ِ ناخدا

یه ضرب المثل گمنام هست که میگه :
(( همینایی که میگن «هرچی دوس داری، بخور . مگه چند سال زنده ایم؟» ، موقعی که به درد و زجر بیماری میوفتن و مرگ رو میبینن، مثل .. به دکترها التماس میکنن که «نجاتم بدین که نمیرم! » و گاهی آرزوی مرگ میکنن. ))
شده حکایت ما ،،، بدن درد و تنگی نفس و سرفه‌های خشک و تب کرونایی رو تجربه نکردیم ، از قرنطینه خسته شدیم و ریختیم توو خیابون!!! موقعی که به ضررمونه مخالف دولتیم ، موقعی که دوست داریم همه جا باز باشه و قرنطینه نباشه، موافق دولتیم و ... «اعلام شد شهرها سفید شده دیگه... پس بریم سفر و بیرون و مهمونی و...»
یه چیزی رو حتی شده به شوخی، درنظر بگیرین. دکترها و پرستارها و کادر درمانی هم آدمن ، عین من و شما. خسته میشن ، داغون میشن و در اینطور مواقع سعی میکنن زمان و هزینه رو به بهترین شکل ممکن بهینه بکنن تا راحت باشن. درمانتون نمیکنن، خلاصتون میکنن.
.
+ همه امیدواریم دروغ باشه ولی موج دوم مراجعین بیمارستانها و ابتلا و مرگ داره با شدت و قدرت شروع میشه