این سالها در کشور ما ، یادواره روزها باید فرصتی باشه برای بررسی و درک و اعتراض به مشکلات بینهایتی از این اقشار، که مسئولین هیچوقت نه درک میکنن، نه حل میکنن.
+ ۱۲ اردیبهشت و روز معلم و داستان‌های همیشگی وضعیت استخدامی‌معلمان ، معوقات سنوات بازنشسته‌های فرهنگی ، داستان اختلاس صندوق فرهنگیان ، وضعیت عجیب معلمان غیرانتفاعی (که مدارس غیرانتفاعی شهریه کامل از دانش آموزا گرفتن اما در دوران کرونا بخاطر تعطیلی، حقوق معلمها رو ندادن) و دولت هم طرف مدارس رو گرفته و براشون کلی معافیت مالیاتی هم گذاشته و...
+ اول ماه می(۱۲ اردیبهشت) روز کارگر و اوضاع همیشگی نادیده گرفته شدن‌ها، از اعلام افزایش حقوق کارگران بین ۱۵ تا ۲۰ درصد (کمتر از نصف میزان تورم) و اینکه یه نفر از مسئولان نگفت که امسال سفره کارگران چند درصد کوچکتر شده ، تا مالیاتی که قبل از واریز حقوق ازشون کسر میشه اما اکثر ثروتمند جامعه یا مالیات نمیدن، یا پزشکن ، یا فرار میکنن ، یا راههای پیچوندن دارن، یا بخاطر خوش رقصی‌هاشون ، دولت میبخشه یا... ولی کارگر اول مالیاتشو میده. یا از بازنشسته‌های تامین اجتماعی و مستمری بگیران که هیچوقت دقت خاصی درمورد افزایش حقوقشون نمیشه و چند سال به چند سال یه وام ضروری ۳ تومنی دارن که فقط ۳ درصد از جمعیت بازنشسته‌ها بهشون میرسه و هیچکس نمیگه یه بازنشسته که ممکنه هنوز دانشجو یا دختر و پسر در انتظار عروسی داشته باشه، با ۱.۵ میلیون در ماه میخواد چیکار کنه؟ در حالیکه سازمان عریض و طویل تامین اجتماعی و وزارت رفاه و شستا و ده‌ها شرکت زیرمجموعه ش که ثروتمندترین مجموعه ایران هستن و آجر به آجر اینا با عرق روزانه و عمر سوخته کارگران ساخته شده و معلوم نیست ده‌ها سال داره درونش چی میگذره ، الان سهامش رو با استناد به چه قانونی بردن توی بورس؟! سهامی‌از پول کارگران که خییلیی‌هاشون توان خرید سهام خودشون توی بورس هم ندارن!
زیبا نیست؟